مقدمه: پژوهش حاضر، اثربخشی مداخلات گروهی مبتنی بر رابطه والد-کودک بر شدت نشانه های مرضی کودکان 8 تا 11 ساله مبتلا به اختلال کمبود توجه/ بیش فعالی را مورد مطالعه قرار داده است.روش: در این مطالعه تجربی بر اساس طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه مداخله نما، از میان جامعه آماری (69 زوج مادر-کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه) 30 زوج به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و مداخله نما جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش و مداخله نما در 2 مرحله با استفاده از مقیاس درجه بندی کانرز مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس چند متغیره جهت بررسی معناداری آماری و همچنین بررسی معناداری بالینی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.نتایج: یافته های تحقیق گویای کاهش معنادار آماری و بالینی مشکلات عمومی و کاهش معنادار آماری شدت نشانه های توجه و یادگیری در کودکان مبتلا به این اختلال است.بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های مطالعه حاضر و نیز در نظر گرفتن پژوهش های قبلی می توان چنین نتیجه گرفت، که این مداخلات، در کنار دارودرمانی دارای مزایایی جهت کنترل رفتاری کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه است و دارای امتیازات و امکانات قابل توجهی جهت بهره مندی های بعدی در جمعیت ایرانی است.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر رابطه ی والد-کودک، بر کاهش نشانه های کودکان 6-11 ساله ی مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کمبود توجه بود. در یک مطالعه ی شبه تجربی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون با سه گروه آزمایشی 1-دارودرمانی، 2-ترکیبی (دارودرمانی و آموزش) و 3-آموزش، مادران 30 کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی/ کمبود توجه، به صورت روش نمونه گیری چندمرحله ای (انتخاب تصادفی در مناطق آموزش و پرورش تهران، مدارس و دانش آموزان) انتخاب و به سه گروه تقسیم شدند. گروه ترکیبی و آموزش به مدت 10 جلسه تحت آموزش برنامه ی گروهی آموزش مبتنی بر رابطه ی والد-کودک قرار گرفت و گروه دارودرمانی فقط دارو دریافت کردند. آزمودنی ها به وسیله ی مقیاس کانرز قبل از مداخله و بعد از مداخله ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که اجرای برنامه ی آموزشی مبتنی بر رابطه ی والد-کودک به همراه دارودرمانی منجر به کاهش معنادار نشانه های اختلال بیش فعالی و نقص توجه در کودکان شده است. بنابراین، آموزش مبتنی بر رابطه ی والد-کودک به همراه دارودرمانی در کاهش معنادار نشانه های اختلال بیش فعالی و نقص توجه کودکان مؤثر است؛ لذا پیشنهاد می شود درمانگران از این روش برای کمک به این گروه از کودکان استفاده کنند.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان رابطه ی والدکودک، بر شیوه های فرزندپروری مادران انجام شده است. این پژوهش، نیمه آزمایشی به صورت طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی پژوهشی تمامی مادران مراجعه کننده به یک کلینیک روان شناسی کودک در تهران بودند. با روش نمونه گیری در دسترس بیست نفر از این مادران انتخاب شدند که دارای کودکان سه تا یازده ساله بودند، و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. هر دو گروه برای انجام پیش آزمون و پس آزمون به پرسشنامه ی فرزندپروری بوری پاسخ دادند. سپس برای گروه آزمایش ده جلسه آموزشِ درمان رابطه والدکودک برگزار شد. جلسات دو بار در هفته و هر جلسه بین 45-60 دقیقه بود. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که، شیوه های فرزندپروری مقتدرانه، سهل گیرانه و مستبدانه به صورت همزمان دارای تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش و کنترل در پس آزمون شده اند. در واقع آموزش رابطه ی والدکودک، موجب استفاده بیشتر والدینِ گروه آزمایش، از راهبردهای شیوه ی فرزندپروری مقتدرانه شده است. پیشنهاد می شود از این روش برای آگاه ترکردن والدین در زمینه ی برقراری ارتباط درست با فرزندان خود به منظور پیشگیری از ابتلای آن ها به مشکلات رفتاری و اختلالات روانی و یا برطرف کردن مشکلات آن ها استفاده شود.

مقدمه: تحقیقات نشان داده اند که تعاملات والدین و فرزندان و به طور کلی خانواده، نقش بسزایی در شکل گیری و تشدید آسیب پذیری رفتاری - عاطفی کودکان ایفا می کند. یکی از عناصر مهم در سیستم خانواده، شیوه های فرزندپروری می باشد که والدین از این طریق می توانند بر تحول کودک اثر بگذارند. پژوهش حاضر اثربخشی مداخلات گروهی مبتنی بر رابطه والد-کودک بر الگوهای انضباطی فرزندپروری مادران کودکان 8 تا 11 ساله مبتلا به اختلال بیش فعالی- کمبود توجه را مورد پژوهش قرار داده است.روش: در پژوهش نیمه تجربی بر اساس طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه مداخله نما، از میان جامعه آماری (69 زوج مادر-کودک مبتلا به بیش فعالی– کمبود توجه) 30 زوج به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و مداخله نما جایگزین شدند. آزمودنی های گروه آزمایش و مداخله نما در 2 مرحله از طریق پرسشنامه فرزندپروری آرنولد مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری برای بررسی معناداری آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته های تحقیق گویای کاهش (بهبود) معنادار آماری الگوهای انضباطی ناکارآمد و تغییر فرزندپروری مادران (به جز اهمال کاری) گروه آزمایش یا مداخلات مبتنی بر رابطه والد- کودک در مقایسه با گروه مداخله نما می باشد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر و نیز در نظر گرفتن پژوهش های قبلی می توان چنین نتیجه گرفت، که این مداخلات، در اصلاح الگوهای فرزندپروری مادران ایرانی کودکان مبتلا به بیش فعالی- کمبود توجه دارای امتیازاتی می باشد.

مقدمه: ناگویی خلقی با بسیاری از مشکلات سلامتی فیزیکی ارتباط دارد. از آنجایی که بیماران تحت درمان با همودیالیز، استرس های مزمن جسمی و روانشناختی را تجربه می کنند، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. 60 نفر از بیماران تحت همودیالیز بیمارستان گلدیس شاهین شهر در نیمه دوم سال 1398 به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو (یلور، راین و باگبی، 1985) استفاده شد. برای گروه مداخله، 8 جلسه 60 دقیقه ای بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری انجام شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS19 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین میزان ناگویی های خلقی قبل از مداخله درگروه مداخله (46/5 ±,51/62) و در گروه کنترل (53/3 ±,44/62) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (09/4 ±,62/43) و در گروه کنترل به (57/3 ±,32/62) رسید و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (001/0

زمینه و هدف: مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی مداخلات ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه اجتماعی تلفن همراه با درمان گروهی پذیرش و تعهد و مداخلات گروهی ذهن آگاهی بر افسردگی، اضطراب، استرس بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گردید. . مواد و روش ها: این پژوهش یک طرح نیمه آزمایشی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل با پیگیری 3 ماهه می باشد. از میان بیماران دیابتی نوع 2 که در کلینیک های دیابت اصفهان در بهار 97 پرونده داشتند، 80 بیمار به طور هدفمند بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش ویک گروه کنترل گمارده شدند. در این پژوهش جهت بررسی افسردگی، اضطراب و استرس از ابزار پرسشنامه DASS-21 استفاده شد. برای مداخلات گروهی ذهن آگاهی و درمان گروهی پذیرش و تعهد از طریق حضور در جلسات آموزشی در 8 جلسه 120 دقیقه ای و مداخلات ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه اجتماعی تلفن همراه هر شب بجز ایام تعطیل در جلسه 45 دقیقه انجام شد. از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر با آزمون تعقیبی بونفرونی، جهت تجزیه و تحلیل داده های پژوهش استفاده شد. این تحلیل ها با کمک نرم افزارspss ورژن 23 انجام گرفته است. یافته ها: علاوه بر تاثیر معنی دار هر سه نوع درمان بر بهبود علایم روانی بیماران دیابتی، نتایج حاکی ازآن است که تفاوت معنی داری بین مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه های اجتماعی و درمان گروهی پذیرش و تعهد و مداخله گروهی ذهن آگاهی در کاهش افسردگی، اضطراب و استرس (0/001=p) وجود دارد. نتیجه گیری: بکار گیری مداخله ذهن آگاهی مبتنی بر شبکه های اجتاعی برای بیمارانی که نمی توانند بطور مداوم در جلسات گروهی درمانهای روانشناختی بطور حضوری شرکت کنند می تواند به عنوان درمانی موثر در درمان علایم روانشناختی، افسردگی، اضطراب و استرس بیماران دیابتی بکار گرفته شود.

در دهه های اخیر، متخصصان به بررسی اثربخشی مداخلات روان شناختی متعدد بر درمان اختلال افسردگی پرداخته اند. بسیاری از این مداخلات به منظور صرفه جویی در هزینه و زمان به صورت گروهی اجرا شده اند و تغییرات معناداری را در افراد تحت درمان، نسبت به گروه کنترل گزارش نموده اند.بااین حال، میزان تاثیر دقیق آن ها مشخص نیست. ازاین رو، پژوهش حاضر به جمع آوری و یکپارچه سازی نتایج حاصل از مداخلات روان شناختی گروهی بر درمان افسردگی و محاسبه میزان اثر آن ها با استفاده از الگوی پژوهشی فرا تحلیل پرداخته است. بدین منظور 41 پژوهش که ازلحاظ روش شناسی مورد قبول بود، انتخاب شدند و فراتحلیل بر روی آن ها انجام گرفت. ابزار این پژوهش، چک لیست فرا تحلیل بوده است. یافته ها نشان داد که میزان اثر مداخلات روان شناختی گروهی در درمان افسردگی 0.59 بوده است (p<0.001) این میزان اثر در گروه سنی کودک و نوجوان (p<0.01) 0.42، در گروه بزرگسال (p<0.001) 0.64و در افراد سالمند (p<0.001) 0.50به دست آمد. همچنین نتایج حاصل از تحلیل تعدیلی بیانگر اثرگذاری متغیرهای تعدیل کننده در این مداخلات بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج فرا تحلیل حاضر، میزان اثر مداخلات روان شناختی گروهی در درمان افسردگی، مطابق جدول کوهن در حد بالا است. این میزان اثر در گروه های سنی بزرگسال و سالمند در حد بالا و در گروه کودک و نوجوان در سطح متوسط هست. اثر متغیرهای تعدیل کننده نیز در گروه کودک و نوجوان بیش از دو گروه دیگر است.

1پژوهش حاضر باهدف تدوین و اعتباریابی بسته آموزشی درس دین و زندگی پایه دهم مبتنی بر تئوری انتخاب انجام شد. روش پژوهش برای مرحله طراحی و تدوین بسته آموزشی، روش توصیفی – تحلیلی با رویکرد سنتزپژوهی آمیخته بود. مضامین اصلی بسته آموزشی و زمان موردنیاز برای آموزش برگرفته از منابع کتبی همچون الگوی مدارس گیلانت گرمار و مقالات و طرح های پژوهشی داخلی و خارجی بود. برای روایی یابی بسته، ضمن استفاده از روش روایی صوری، از روش روایی محتوایی به شیوه کیفی و کمی با پانل خبرگان 14 نفری  استفاده شد. 14 نفر از متخصصان به عنوان جامعه آماری در نظر گرفته شد که 10 نفر در حوزه روان شناسی و دو نفر در حوزه برنامه ریزی درسی و دو نفر هم در حوزه تعلیم وتربیت بودند و از دو ضریب نسبی روایی محتوا و شاخص روایی محتوا استفاده شد. حداقل و حداکثر میزان ضریب نسبی روایی محتوا برای هر آیتم بسته .71/0 و 1 محاسبه شد و میزان شاخص روایی محتوا در عمده جلسات به سمت عدد (85/0)برای تمامی هدف ها در پروتکل آموزشی به دست آمد. نتایج نشان داد بسته آموزشی درس دین و زندگی مبتنی بر تئوری انتخاب برای دانش آموزان پایه دهم از روایی صوری و محتوایی مناسبی بهره مند است و روایی لازم را برای کاربردهای آموزشی و استفاده پژوهشی دارد.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان تاثیر دو روش مشاوره گروهی رو در رو و اینترنتی با رویکرد شناختی - رفتاری مبتنی بر نظریه آلیس، در افزایش رضایت زناشویی انجام گرفت.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی است که به صورت پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل طراحی شد. در نمونه مورد مطالعه، 36 زوج دارای رضایت زناشویی پایین تر از متوسط بودند که از بین زوج های مراجعه کننده به مرکز مشاوره دانشگاه آزاد اسلامی واحد ابهر، به صورت تصادفی انتخاب و به گروه های آزمایشی و کنترل اختصاص داده شدند. مداخلات، در مورد گروه های آزمایشی انجام گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی شفه تحت نرم افزار SPSS12 مورد آزمون قرار گرفتند.یافته ها: افزایش رضایت زناشویی در هر دو گروه آزمایشی، به میزان معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (P<0.05). همچنین مشاوره گروهی رو در رو در بهبود مولفه های مدیریت مالی، اوقات فراغت و موضوعات شخصیتی موثرتر از مشاوره گروهی اینترنتی بود (P<0.05).نتیجه گیری: می توان از مشاوره گروهی اینترنتی در شرایط خاص به جای مشاوره گروهی رو در رو در حل مشکلات ارتباط زناشویی استفاده کرد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر مداخلات معنوی به شیوه گروهی بر سلامت روان و خودشکوفایی دختران طراحی و اجرا گردید. تعداد 30 نفر دانشجوی داوطلب به عنوان گروه نمونه با روش نمونه گیری دو مرحله ای (جذب داوطلبین و انتخاب داوطلبین واجد شرایط) از جامعه آماری دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه شهید بهشتی انتخاب شدند. از گروه نمونه پیش آزمون در زمینه سلامت روان (مقیاس GHQ) و خودشکوفایی (مقیاس ASAI) گرفته شد. اعضای گروه نمونه بر اساس گروه تحصیلی و نتایج آزمون GHQ به صورت زوج همتا شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. مداخلات معنوی در چهار محور ارتباط فرد با خدا، ارتباط فرد با دیگران و ارتباط فرد با خود، طی هشت جلسه دو ساعته، بر روی گروه آزمایش انجام پذیرفت. جهت افزایش تاثیر مداخلات معنوی، از روش های یادگیری مختلفی چون یادگیری از طریق مشاهده و ترکیب متنوعی از مداخلات چون مداخلات مذهبی، ادبی و هنری استفاده شد. در پایان مداخلات، هر یک از دو گروه آزمایش و گواه چهار نفر ریزش داشتند. بعد از پایان مداخلات، به صورت همزمان، از اعضای هر دو گروه آزمایش و گواه چهار پس آزمون در زمینه سلامت روان و خودشکوفایی به عمل آمد.داده ها و اطلاعات حاصل از پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (آزمون t برای گروه مستقل) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان دادند که: 1- مداخلات معنوی در افزایش سلامت روان دانشجویان دختر تاثیر معناداری (سطح معناداری 0.053=) ندارد. 2- مداخلات معنوی در افزایش خودشکوفایی دانشجویان دختر تاثیر معناداری (سطح معناداری 0.02=).